Πριν φύγω

Πόσο μπορεί κάποιος να βαδίζει μόνος του;

Δίχως κάτι να προσμένει

Απαλλαγμένος από αγκαλιές και λέξεις

Πόσο;

Και τι είναι ακριβώς ο χωρισμός;

Τι άραγε;

Ίσως είναι το τέλος της επιβεβαίωσης του εαυτού μας

Της ύπαρξης μας

Του είναι μας

Ίσως τελικά είναι αυτό το δύσκολο τέλος της ικανοποίησης

Που λαμβάναμε κάποτε απλόχερα

Όμως κάθε χωρισμός είναι η αρχή καινούργιων αναμνήσεων

Είναι ότι μας έχει απομείνει από τα ερείπια των σχέσων μας

Μία νέα προσθήκη

Ώσπου να βιώσουμε την επόμενη αρχή καινούργιων αναμνήσεων

Ίσως τελικά δεν χωρίζουμε ποτέ

Απλώς κινούμαστε όπως τα κύματα της θάλασσας

Χώρις κατεύθυνση και προορισμό

Όμως τότε

Γιατί πονάει τόσο;

Τι είναι αυτό που δεν αντέχουμε πραγματικά;

Γιατί το να αγαπάς και να αγαπιέσαι πονάει τόσο στο τέλος;

Και τελικά ποιό είναι αυτό το τέλος;

Ποιός το ορίζει;

Μήπως δεν υπάρχει;

Ή μήπως είναι απλώς μία άρνηση μέσα μας;

Άραγε μας σκέφτεται κάποιος τούτη την ώρα;

Μας ονειρεύτηκε κανείς την νύχτα που πέρασε;

Ή μήπως όλα είναι παιχνίδια του νου για λίγη ικανοποίηση;

Για πρόσκαιρη αίσθηση ευτυχίας;

Λένε ότι οι άνθρωποι επιστρέφουν

Όλοι γυρνάνε κάποτε σε κάποιο παλιό γνώριμο λιμάνι

Ότι κι αν έχει συμβεί

Είναι αλήθεια όμως τούτο;

Κι όμως είναι

Ήρθες ξανά πριν φύγω

Όταν πια δεν είχες θέση στα όνειρα μου

Είχες αλλάξει όπως ο χειμώνας γίνεται άνοιξη

Κάτι πέρασε από πάνω σου

Όμως δε με νοιάζει πια

Ή έτσι θέλω να πιστεύω

Για να μην αφεθώ και πάλι στην δίνη σου

Υπήρξες κάποτε

Κάποτε μου έδινες μόνο πεταλούδες

Κάποτε μου χαμογελούσες

Τώρα γέρασε η καρδιά σου για μένα

Όμως δε με νοιάζει πια

Μία καλοκαιρινή μπόρα ήσουν

Μία στιγμή μόνο

Μόνο πάθος

Κάποτε μου έκλεινες τα μάτια

Ήθελα να σε ξεχάσω

Τώρα πια δε θέλω

Σαν την άνοιξη θα έρθεις και πάλι

Για όσο είμαι εδώ

Θα πετάς τριγύρω μου

Κι αν χαθείς και πάλι

Δεν θα με νοιάξει

Ζήσε