Powered By Blogger

Sunday 15 November 2015

Στα ξένα

Και τώρα έφυγες
Πιο μακριά
Για άλλη μια φορά στα ξένα
Εκεί που ανήκεις
Εκεί που ανθίζει η ανάσα σου
«Έλα» φώναξες «κι εσύ»
Ίσως η φορά αυτή να είναι διαφορετική

Τότε δεν είπες λέξη
Αέρας ήσουν
Και μ’ ανασήκωσες
Με πέταξες απ’ τον γκρεμό
Και μ’ έπνιξες στη θάλασσα

Τότε ξεχύθηκες γι’ αλλού
Στο δρόμο δίχως σκέψεις
Αλλόκοτη μου φάνηκες
Που πάγωσες με μιας
Το σώμα σου ανεμπόδιστα
Ελεύθερο και πάλι

Χωρίς φιλί
Χωρίς καθηλωμένο βλέμμα
Γιατί;

Μεταφυσική

Υπάρχει κάτι ονειρικό εδώ
Μια μεταφυσική σκέψη με κατακλύζει και επαναπροσδιορίζει το Εγώ μου
Μια αίσθηση ολότητας, πληρότητας και ησυχίας γεμίζει τα σωθικά μου
Μια αιώνια ηρεμία, μυστικιστική.
Γίνομαι ένα με τη θάλασσα και τους βράχους
Ένα με τον αέρα που αδιάκοπα σφυρίζει
Όνειρα έχω που ταξιδεύουν σαν τα κύματα της θάλασσας
Που απλώνονται πελώρια μπροστά μου, τραγουδώντας
Σιωπή παντού.

Η φύση φαντάζει νεκρή σαν τα βράχια που στέκουν αμίλητα
Στο σώμα μου όμως ζωντανεύει και ταλαντεύεται αμείωτη
Και τα κύματα σα μια συγχρονισμένη ορχήστρα
Αναπαράγουν πολύπλοκες μελωδίες υψηλής ακουστικής.

Ξυπνάει η καρδιά και ανθίζει
Αφυπνίζεται η ύπαρξη
Υψώνεται η ψυχή

Άσε τις εποχές να κυλήσουν σαν όνειρα
Άσε τα κύματα να οργώσουν το κορμί
Ζήσε αιώνια το παραμύθι τούτο
Απεραντοσύνη το Σύμπαν
Γίνε ένα μ’ αυτό
Γίνε ολότητα
Προχώρα παραπάνω
Χωρίς δισταγμό
Χωρίς ελπίδα
Δίχως φόβο

Tuesday 24 March 2015

Μοιρασμένος ύπνος

Μάζεψες όλα τα μοναχικά τριαντάφυλλα και πορεύθηκες
Στα βροχερά σοκάκια της καρδιάς σου
Η βροχή άγγιζε απαλά το δέρμα σου
Με απίστευτη τρυφερότητα χυνόταν πάνω σου
Και γινόταν ένα με το αίμα σου
Περπατούσες δίχως να σ’αγγίζει το φως του φεγγαριού
Χωρίς να αφήνεις την σκιά σου να χαράξει τον δρόμο σου
Τα πόδια σου δεν αισθάνονταν το χώμα
Ούτε τα χέρια σου τον ανέμο
Ήσουν ζεστή, σχεδόν καυτή
Απαλλαγμένη από πόνο και δίψα
Χαμογελούσες για κάποιον έρωτα
Έγραφες λέξεις ασυνάρτητες
Μνημονεύοντας τα όνειρα
Και τα αστέρια

Μάθε να πετάς μου είπες
Και χάθηκες μακριά

Δεν σε ξαναείδα ποτέ

Wednesday 4 March 2015

Απώλεια συνειδητότητας

Βρισκόταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο
Οι σκέψεις του ήταν θολές και σκόρπιες
Θλιβερές και μίζερες
Ήθελε να σηκωθεί
Αλλά ήταν ήδη νεκρός
Ποτέ δεν έζησε  την στιγμή
Δεν αισθάνθηκε την μυρωδιά του χώματος
Το τώρα δεν υπήρχε
Είχε χάσει την ύπαρξη του
Κάθε αίσθηση της ζωή του
Δεν ήταν παρών
Πέρασε όλη την ζωή του περιμένοντας να ζήσει
Και πέθανε πριν πεθάνει
Η μουσική σταμάτησε να παίζει
Κανείς δεν τον άκουσε πραγματικά
Όλη του η ζωή, μια σκιά
Ένα δοχείο άδειο
Ένα σπίρτο που ποτέ δεν άναψε
Και η παγωμένη νύχτα έκανε το δωμάτιο ακόμα πιο σκοτεινό
Μιλούσε δίχως φωνή
Οι νότες δεν ηχούσαν πια
Το παρελθόν του τον είχε σκεπάσει για πάντα
Ζούσε μόνο για αυτό
Μέσα από αυτό
Μία άρνηση μέσα του τον κρατούσε πάντα πίσω
Ήταν απών από την πραγματική ζωή
Είχε χαθεί μέσα στην αναβίωση μίας γλυκιάς μουσικής
Που όμως δεν υπήρξε ποτέ
Οι πίνακες όλοι γύρω του μπλε
Ούτε μία ανάσταση δεν βίωσε
Ένα χρώμα να φωτίσει τον υποταγμένο νου του
Ένα χαμόγελο να δώσει πνοή στο είναι του
Τίποτα απ’όλα αυτά
Σαν μια ευθεία γραμμή
Ζούσε μονάχα για το χθες
Ξέχασε πως είναι να αγγίζεις κάποιον
Να τον φιλάς με πάθος
Να λαχταράς το απόλυτο τώρα

Πριν φύγω

Πόσο μπορεί κάποιος να βαδίζει μόνος του;
Δίχως κάτι να προσμένει
Απαλλαγμένος από αγκαλιές και λέξεις
Πόσο;
Και τι είναι ακριβώς ο χωρισμός;
Τι άραγε;
Ίσως είναι το τέλος της επιβεβαίωσης του εαυτού μας
Της ύπαρξης μας
Του είναι μας
Ίσως τελικά είναι αυτό το δύσκολο τέλος της ικανοποίησης
Που λαμβάναμε κάποτε απλόχερα
Όμως κάθε χωρισμός είναι η αρχή καινούργιων αναμνήσεων
Είναι ότι μας έχει απομείνει από τα ερείπια των σχέσων μας
Μία νέα προσθήκη
Ώσπου να βιώσουμε την επόμενη αρχή καινούργιων αναμνήσεων
Ίσως τελικά δεν χωρίζουμε ποτέ
Απλώς κινούμαστε όπως τα κύματα της θάλασσας
Χώρις κατεύθυνση και προορισμό
Όμως τότε
Γιατί πονάει τόσο;
Τι είναι αυτό που δεν αντέχουμε πραγματικά;
Γιατί το να αγαπάς και να αγαπιέσαι πονάει τόσο στο τέλος;
Και τελικά ποιό είναι αυτό το τέλος;
Ποιός το ορίζει;
Μήπως δεν υπάρχει;
Ή μήπως είναι απλώς μία άρνηση μέσα μας;
Άραγε μας σκέφτεται κάποιος τούτη την ώρα;
Μας ονειρεύτηκε κανείς την νύχτα που πέρασε;
Ή μήπως όλα είναι παιχνίδια του νου για λίγη ικανοποίηση;
Για πρόσκαιρη αίσθηση ευτυχίας;
Λένε ότι οι άνθρωποι επιστρέφουν
Όλοι γυρνάνε κάποτε σε κάποιο παλιό γνώριμο λιμάνι
Ότι κι αν έχει συμβεί
Είναι αλήθεια όμως τούτο;

Κι όμως είναι
Ήρθες ξανά πριν φύγω
Όταν πια δεν είχες θέση στα όνειρα μου
Είχες αλλάξει όπως ο χειμώνας γίνεται άνοιξη
Κάτι πέρασε από πάνω σου
Όμως δε με νοιάζει πια
Ή έτσι θέλω να πιστεύω
Για να μην αφεθώ και πάλι στην δίνη σου
Υπήρξες κάποτε
Κάποτε μου έδινες μόνο πεταλούδες
Κάποτε μου χαμογελούσες
Τώρα γέρασε η καρδιά σου για μένα
Όμως δε με νοιάζει πια
Μία καλοκαιρινή μπόρα ήσουν
Μία στιγμή μόνο
Μόνο πάθος
Κάποτε μου έκλεινες τα μάτια
Ήθελα να σε ξεχάσω
Τώρα πια δε θέλω
Σαν την άνοιξη θα έρθεις και πάλι
Για όσο είμαι εδώ
Θα πετάς τριγύρω μου
Κι αν χαθείς και πάλι
Δεν θα με νοιάξει
Ζήσε 

Wednesday 15 May 2013

Κάπου εκεί

Γεύομαι μια γλυκιά γεύση
είναι από το όνειρο του καλοκαιριού
Δεν είναι μακριά από εδώ
Είναι όμως ένας μοναχικός δρόμος
Ένα κρυφό ονειρικό μονοπάτι
Ποτέ δεν ένιωσα έτσι
Το φως δεν βγήκε ακόμα
όμως μου αρέσει και έτσι
Μέσα στο σκοτάδι μπορώ να σε δω
Μπορώ να σε νιώσω καλύτερα
Είναι η μυρώδια σου
αυτή με καθοδηγεί να σε βρω

Όνειρο ήταν και αυτό
Κάπου εκεί
Δίχως φως
Δίχως σκιές και δάκρυα
Γιατί δεν μπορώ να σε αγγίξω άλλο;
Γιατί;

Όνειρο ήταν και αυτό
Μέσα στη σκέψη μου
ξέρω σε τρομάζω

Κάπου εκεί
Στο σκοτάδι είναι καλύτερα
Το φως του καλοκαιριού δεν φάνηκε
Το όνειρο του καλοκαιριού όμως
δεν είναι μακριά
Κάπου εκεί

Όνειρο ήταν και αυτό
Όμως τα καλύτερα όνειρα
είναι αυτά που δεν κάναμε ποτέ
Η άμμος δεν είναι ζεστή
Το σώμα σου όμως είναι καυτό
Γι αυτό μπορώ και το νιώθω

Το φώς του ήλιου άργησε και πάλι
Δεν είναι όμως μακριά
Κάπου εκεί
Θα σε συναντήσω κάπου
Θα σε δω κάποια στιγμή
Γιατί το φως δεν είναι μακριά
Ούτε η μυρώδια σου

Κάπου εκεί
Στα ξένα

Τα καλύτερα όνειρα είναι αυτά
που δεν κάναμε ποτέ

Κάπου εκεί

Το ξέρω θα σε δω
Κάπου εκεί

Tuesday 14 May 2013

Absence

Λιγες σταγόνες ακόμα
Όχι δε θα το ξανακάνω
Έφυγες
κι όλα είναι αλλιώς τώρα
Ποτέ ξανά
Έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα
Χαμμένα χαμόγελα
Η μυρωδιά σου στον λαιμό μου
Χάθηκα
Χάθηκε κι αυτή
Όλα χάθηκαν πια
Το τελευταίο σου χαμόγελο
δε το θυμάμαι πια
Ούτε το βλέμμα σου πια
Ξεθώριασαν με τον καιρό
Μα οι στιγμές
έμειναν εκεί για πάντα
Που να ξερες
Ελέφαντας
Μπού
Πονηρή
Άτιμη
Φιλί
Φιλί
Φιλί
Η φωνή σου στο μυαλό μου
Τα μάτια σου στα όνειρα μου
Όμως δε σε θυμάμαι πια
Ούτε και μπορώ να σε ξεχάσω
Έτσι είναι
Να προσέχεις
Αυτό μόνο θέλω
Να προσέχεις
2 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα
αυτό ήμουν για σένα
Το ήξερα από την αρχή
μα πάντα ήλπιζα
Δεν πειράζει
Να προσέχεις
αυτό θέλω μόνο
Φιλί
Έτσι μου έλεγες
Φιλί